Zowat twee jaar geleden mocht ik in deze kolommen uitgebreid de lof zingen over de debuut-EP van dit Deense gezelschap en vandaag is er dus de eerste volwaardige CD. Nu ja, wat heet “vandaag”? De plaat kwam in Denemarken blijkbaar exact een jaar geleden uit, maar het heeft wat geduurd voor onze vrienden van Xango Music ze in de catalogus hadden staan. Wat er nadien gebeurde, is een beetje bizar: op het ogenblik dat, nu zeven weken geleden, de Corona-lockdown op ons hoofd viel, had ik de plaat l een drietal weken in de cd-speler van mijn auto zitten. Geen kilometer gereden, zonder dat Mads Hansens Kapel mij begeleidden en ik ken de plaat dus door en door. Alleen: de auto is al zeven weken niet meer van stal geweest en dus was er een beetje hulp van het toeval nodig om de plaat terug in mijn blikveld te krijgen. Dat gebeurde gisteren, waarna ik me realiseerde dat ik dringend wat moest schrijven over deze simpelweg indrukwekkende schijf.

“Indrukwekkend” omwille van de eenvoud en het schijnbare gemak waarmee het vijftal -waarin overigens geen Mads Hansen te bespeuren is- zich op de dertien melodieën en dansen storten. Ik kon niet meteen uitvissen wat op deze plaat eigen werk is of wat uit de traditie komt, maar feit is, dateen heerlijk walsje als “Snaidervals” moeiteloos een plaats krijgt tussen heviger danswerk -polka, mazurka…- als “Sophies Reinlænder” en “Adele”.

Waar de debuut-EP “På den forkerte side” heette, wat zoveel wil zeggen als “aan de verkeerde kant”, bevat deze nieuwe een “På den sikre side “ (aan de veilige kant”) en een “På den lyse side” (“aan de juiste kant”). Heel vaak speelt de klarinet van Martin Lorentzen de hoofdrol, maar net zo goed kan die weggelegd zijn voor de viool van Jonas Clausen of de piano van Julian Jørgensen, terwijl de gitaar van Sebastian Larsen en de bas van Emil Nielsen wel steevast in een dienende rol te horen zijn. Het mooiste voorbeeld daarvan vinden we in “Pruhest Mazurka”, waarin uitgerekend de gitaar voor de coda mag zorgen: het is dàn pas dat je hoort dat er een gitaar bij het ensemble zit, terwijl ze eigenlijk de hele tijd al te horen is, maar niet apart opvalt. Helemaal de Strauss-toer wordt er opgegaan met “Smaddervals”, waarin de klarinet soms heerlijke Alpenklanken produceert en onze persoonlijke favoriet “Der Ungewisse” -dat kan geen toeval zijn- is dan weer een knappe polka van exact twee minuten, een lengte die onze stramme ledematen nog net aankunnen.

Al met al kan ik dezelfde conclusie trekken als destijds bij de debuut-EP: dit is een gezelschap van heel knap geschoolde muzikanten, die muziek maken die bij uitstek live gesavoureerd moet worden en waarvan ik denk dat ze de tent keer op keer in vuur en vlam zetten. Daar houden we van, zeker als dat op bijna akoestische wijze kan gebeuren…

(Dani Heyvaert)